Mój rozwód z Doktorem

Od dłuższego czasu nie układało nam się w związku. Oboje się nieco z Doktorem postarzeliśmy i chociaż po nim było to bardziej widać, to właśnie ja czułam się z nim staro.

Brzmi jak wyznania na kozetce u psychologa, lecz mowa o… no sami wiecie. Zakładam, że obecni tu czytelnicy nie boją się drobnych spoilerów (bo są na bieżąco), które mogą mi się wypsnąć, ale mimo wszystko postaram się ograniczyć ich liczbę do niezbędnego minimum. ;) Zaznaczam, że mimo kilku podejść do oglądania klasycznych serii Doktora Who, próby te zakończyły się fiaskiem, więc nie wyrażam o nich żadnych opinii. Poniższy tekst jest zupełnie subiektywny.

Wszystko zaczęło się cztery lata temu, na pierwszym roku licencjatu. O Doktorze Who dowiedziałam się od jednej z koleżanek na okienku między zajęciami, bo czy istnieje lepsza metoda na wstępne poznawanie się niż rozmowa o zainteresowaniach? Obie oglądałyśmy i uwielbiamy Sherlocka BBC (teraz już nieco mniej, ale o tym innym razem), a także kilka innych seriali, więc uznałam, że warto zaufać rekomendacji i któregoś dnia na początku sesji wlazłam pod koc i zaczęłam seans Rose.

Mordercze manekiny łażące jak mumie z zespołem Tourette’a wcale nie wydawały mi się wtedy przerażające. Tytułową bohaterkę natychmiast przezwałam „typową Bożeną” (ach, ta nienawiść od pierwszego wejrzenia), a ten cały Doktor… No dobra, kurtkę miał fajną, ale poza tym to o co chodzi z tą głupią budką policyjną? Pierwszy odcinek nie nastawił mnie jakoś super przyjaźnie, ale mam taką niepisaną zasadę, że każdemu nowemu serialowi daję szansę na jeden sezon. Jeśli po jednym sezonie mnie do siebie nie przekona, to mogiła, schluss i koniec z nami, ślubu nie będzie. W wypadku Doktora nie ukrywam, że gdzieś w połowie pierwszego sezonu miałam poważny kryzys, ale podtrzymywała mnie nadzieja na kolejne wcielenia Doktora i oczekiwaną poprawę jakości efektów specjalnych (przewinął mi się gdzieś w międzyczasie odcinek Vincent i Doktor („Vincent and the Doctor”)). Możecie sobie usprawiedliwiać kiczowate efekty stylistyką kampu, że to miało być zamierzone i w ogóle – jeśli kogoś to pociesza (albo to lubi), to spoko, ale przez te wczesne niskobudżetowe rozwiązania BBC straciło niejednego widza i zniechęciło wielu więcej.

W każdym razie moim ulubionym Doktorem jest Dziesiąty. Kiedy Tennant wkroczył na plan, nagle przestały mi przeszkadzać słabe efekty, wtórne plany zdjęciowe i Bożena (bo, spoiler alert!, wreszcie ją zastąpiono). Co tu kryć, nie dość, że to kawał dobrego aktora, to jeszcze miły dla oka. Może jestem płytka, ale nie zainteresuje mnie produkcja, w której nie ma ciekawej wizualnie obsady; Tennant nie jest wszak ideałem klasycznego piękna, nie jest super przystojny, powiedziałabym raczej, że jest… ciekawie brzydki, a przez to – interesujący. Dobra, ale wracając, nie tylko wygląd miał na to zauroczenie wpływ, bo przede wszystkim zupełnie inny styl i rozegranie danej mu roli (jeśli chcecie poczytać na ten temat więcej, polecam zbiorowy redakcyjny wpis: Za co kochamy Dziesiątego Doktora?). Nie widziałam świata poza Dziesiątym i moment, w którym pożegnał się z serialem jako odtwórca głównej roli, bolał mnie bardzo, bo jak to: Donny nie ma, Doktor został sam… To był koniec pewnej ery. Nie wiedziałam, czy chcę oglądać serial dalej, ale mając w pamięci wspomniany odcinek z van Goghiem – przemogłam się.

Przynajmniej zaczęła się era dobrze dofinansowanego BBC bez nonsensownych manekinów. Taka z tego pociecha, o. Nie spodziewałam się, że przygody Jedenastego Doktora poruszą mnie niemal tak jak te przeżywane przez jego poprzednie wcielenie. Jak tak teraz myślę, to w sezonach 5-7 najbardziej podobał mi się ten lekki klimat baśniowości i domieszka surrealizmu wprowadzone już od pierwszego odcinka. Duet Amy & Rory był też moją drugą po Donnie Noble pozycją wśród towarzyszy w New Who. Jednak żeby nie rozwodzić się zanadto, te kilkanaście odcinków obejrzałam bardzo szybko, jednym tchem, i nie mogłam doczekać się następnej regeneracji. Pamiętam te spekulacje, to gorączkowe przeglądanie Tumblra i śledzenie wszystkich strzępków informacji, które mogłyby zdradzić tożsamość nowego aktora. Kiedy dowiedziałam się, że rolę przejmuje Peter Capaldi, nie przejęłam się, ba, nawet nieco się ucieszyłam – w końcu przez długi czas oglądaliśmy wszyscy młodych aktorów, ale Doktor wreszcie musiał zmęczyć się życiem, prawda? Kiedy w dniu premiery pierwszego odcinka ósmej serii, pełna optymizmu, zasiadłam przed ekranem komputera nie spodziewałam się zawodu, jaki mnie czeka. Odcinki zaczęły mnie n u d z i ć. Tego się nie spodziewałam i wmawiałam sobie, że to po prostu słabsze historie i szok po diametralnej zmianie charakteru Doktora. Muszę dodać, że w międzyczasie znalazłam się w redakcji największego polskiego serwisu na temat Doctora Who. Ale nie. Z odcinka na odcinek przyjemność z oglądania stopniowo malała. Grabię sobie teraz, ale denerwowała mnie Clara, denerwował mnie Doktor i denerwowała mnie Missy. Nie chciało mi się oglądać na bieżąco, nie chciało mi się nadrabiać zaległych odcinków, newsy ze świata Doktora przestały być interesujące. Wszystko wydawało się jakieś takie bezbarwne i wtórne, jak źle odgrzewane kotlety w podrzędnej restauracji. Straciłam motywację, więc odeszłam z redakcji, no i do tej pory nie obejrzałam najnowszego – już dziewiątego – sezonu. O śmierci Clary i wyborze nowego towarzysza wiem od znajomych i przyjaciół z redakcji.

Wtedy nie zastanawiałam się specjalnie nad powodem tego nagłego zniechęcenia. Czyżbym… doroślała? Poważniała? W końcu Doktor Who to serial (w zamyśle) dla dzieci. No dobra, familijny, ale znam wiele starszych ode mnie fanów, których zapał nie gaśnie, a wręcz rośnie z każdym newsem. Ja wcale nie czuję się bardziej dorosła niż wtedy, gdy miałam 17 lat, bo wciąż lubię kreskówki, komiksy, Disneya, gram na wykładach w Candy Crusha i miewam durne pomysły. Nie twierdzę jednak, że fani Doctora Who są infantylni. Temu serialowi nie można odmówić poruszania też kwestii moralnych, odpowiednich bardziej dla dorosłego widza niż dzieciarni, nie można też zarzucić braku powagi czy nagłych zwrotów akcji.

Więc skąd ten mój rozwód? Po dłuższym namyśle postanowiłam przytoczyć najważniejsze z możliwych powodów, które razem złożyły się na moją decyzję o porzuceniu serialu:

1. Powtarzalność – Moffat, pan się powtarza! Motywy się powtarzają, na przykład ten z kosmicznym środkiem transportu, na którym nagle znajduje się Doktor i przypadkiem ratuje go przed zagładą, jak było z Orient Expressem i Titanikiem, a jestem pewna, że gdyby pogrzebać w tym głębiej, to jeszcze kilka by się znalazło. Ziew.
2. Domknięte (na pozór) wątki otwierają się na nowo i niczym nie zaskakują – mieliśmy na przykład wątek Mistrza. Niby rozprawiliśmy się z nim na dobre, a tu nagle wyskakuje taka Missy po genderswapie. O, albo postać River Song – już się z nią pożegnaliśmy i okazuje się, że guzik, wcale nie. Podobnie z planetą Gallifrey.
3. Wkurzający towarzysze – dodam, że o powtarzalnych cechach. Czy była w ogóle ostatnio jakaś różnorodność w tym zakresie poza Pondami (para vs. jednostki)? Chciałoby się jakiegoś powiewu świeżości, jakiegoś kosmity w towarzystwie Doktora, ale nie ma szans. Okej, ale skoro o kosmicie nie ma co marzyć, to może ktoś z przeszłości? Jakiś facet? Małżeństwo? Rodzeństwo? Cokolwiek? Twórcom New Who bardzo trudno wybić się ze schematu ludzkiego towarzysza z czasów współczesnych widzom, co według mnie działa na minus, bo urozmaicenia to dobra sprawa. Ech. W świetle wyboru najnowszego kompana Doktora muszę przyznać, że dla mnie idealnym wyborem byłby dojrzały mężczyzna, najlepiej z wyższej klasy społecznej, z przeszłości, a jego przeniesienie do czasów współczesnych wymusiłoby odwrócenie ról – w końcu ostatnimi czasy to towarzysze bardziej funkcjonowali jako „przewodnicy” Doktora, miło by było, gdyby sytuacja się odwróciła. Wyobraźcie sobie Doktora ubierającego siedemnastowiecznego arystokratę we współczesne ciuchy, które są według niego o d p o w i e d n i e. :D Koniecznie dajcie znać w komentarzach, czy wy macie jakieś cechy wymarzonego towarzysza.
4. Fandom – różnice opinii były zawsze i wszędzie, ale o ile dawniej środowisko fanowskie mi nie przeszkadzało, o tyle teraz stało się dla mnie drażniące. Przykład – wybrano nową towarzyszkę, ogłoszono tożsamość aktorki, a ludzie zamiast się cieszyć ze zmiany na coś świeższego niż Clara wyobracana w serialu już z każdej możliwej strony, to narzekają. Że jest straszna, że brzydka, że co to jest w ogóle imię „Bill” dla kobiety, i – mój osobisty faworyt – przecież jest za mało kobieca! A stuknijcie wy się w głowy, nie słyszeliście nigdy powiedzonka „nie oceniaj książki po okładce”? Wstrzymajcie się z krytyką do obejrzenia nowych odcinków.

Ale wiecie co? Już podpisałam papiery rozwodowe i nie czuję żalu. Kto wie, może kiedyś Doktor razem z Bill mnie przekonają, bym wróciła, może wydarzy się coś, co sprawi, że rzucę Fargo, Archiwum X i inne „doroślejsze” (ehe) seriale i przybiegnę błagać o wybaczenie pod drzwiami TARDIS. Może to nie rozwód, może to tylko separacja i pozostaliśmy przyjaciółmi, ale póki co – nie brakuje mi Doktora.

A wam? Może też przeżyliście kryzys w związku z Doktorem?