Czym nas straszy Doctor Who?

Czy Doctor Who może nas naprawdę przerazić? Przyznaję, że nie znam definitywnej odpowiedzi na to pytanie. Za to mogę (i chcę) opowiedzieć o tym, co mnie w nim osobiście przeraża. Nasz ukochany serial należy z definicji do kategorii produkcji familijnych, czyli skierowanych do osób w każdym wieku, również najmłodszych. Ale czy to wyczerpujące określenie? Nie sądzę! Owszem, znajdziemy tam wiele epizodów, które mali widzowie pokochają, jednakże wiele z nich porusza tematy ze świata dorosłych i niejednokrotnie serial bywa bardzo mroczny.

Jako że Halloween już jutro, postanowiłem zaprezentować kilka historii (w losowej kolejności – wszak to nie ranking), które przyprawiły mnie o gęsią skórkę i trzymały w napięciu aż do samego końca.

Kompleks boga („The God Complex”)

Hotele są jednymi z najpopularniejszych lokacji w horrorach i stworzenie historii w tak szczególnym miejscu przyprawiło mnie o banana na twarzy. O ile sam Minotaur bardzo straszny nie był (byłem mocno zawiedziony – po takich mocach spodziewałem się bardziej wyrazistego antagonisty), o tyle hotel oraz nieszczęścia przytrafiające się gościom wywoływały mocne ciary na moich plecach! Zwłaszcza etap, w którym przyszła ofiara zaczynała mówić „chwalmy go!” – to było przepiękne. Napięcie w tej historii budowane było po mistrzowsku. Hitchcock byłby dumny.

Puste dziecko/Doktor tańczy („The Empty Child”/„The Doctor Dances”)

Tutaj z kolei mamy do czynienia z kinem typu survival/zombie. Zaraza/epidemia/nanoboty opanowujące ludzi? Mamy! Bohaterowie w potrzasku? Oczywiście! Zagrożenie pojawiające się znikąd i inne typowe dla tego gatunku chwyty? No ba, jeszcze jak! Co najbardziej mnie chwyciło? Zdecydowanie tytułowe dziecko i plaga wywołana przez nanoboty. Coś w tych istotach było niepokojącego. Nie wiedziałem, jakie mają zamiary lub skąd się tu wzięły. Cała ta tajemniczość i poczucie osaczenia sprawiły, że historia stała się jedną z moich ulubionych. Mimo tak typowej dla tego gatunku konstrukcji, wciąga jak bagno i nie puszcza aż do samego końca! No i pojawia się w niej kapitan Jack Harkness, ale to już inny rodzaj zalety…

Dar niebios („Heaven Sent”)

Doktor uwięziony we własnym dysku konfesyjnym przez Władców Czasu… To się wręcz prosiło o klimat grozy. Mamy tu motyw pętli czasowej, która w tym gatunku charakteryzuje się tym, iż należy ją przerwać poprzez wykonanie pewnej kluczowej czynności – w przypadku Doktora była to ściana z materiału twardszego od diamentu. Wiele rzeczy w tym zamczysku przerażało: stos czaszek na dnie fosy, tajemnicze wiadomości, nemezis wiecznie ścigająca naszego śmiałka… To wszystko sprawiło, że oglądałem ten odcinek z zapartym tchem, czegoś takiego jeszcze nigdy nie przeżyłem. Z czystym sumieniem mógłbym jej wystawić najwyższą ocenę.

Mrugnięcie („Blink”)

Co tu dużo mówić? Debiut Płaczących Aniołów jest ważny dla tego serialu z wielu powodów. Odcinek nie był skupiony na Doktorze, lecz na przypadkowej (z pozoru) osobie: Sally Sparrow. Jak dobrze wiemy, Anioły są bardzo niebezpiecznymi istotami, zaś Sally musiała się z nimi zmierzyć twarzą w twarz, podczas gdy naszego herosa nie było w pobliżu. Tutaj poznałem po raz pierwszy motyw z pętlą czasową, który został wykonany genialnie. Sam fakt, że ofiary Aniołów trafiały w zupełnie inne ery i zostawały uwięzione tam na zawsze, był smutny i przerażający – ale sprawiało to też, że Anioły były o wiele bardziej przerażające, niż zdawało się na pierwszy rzut oka (jakby sam fakt, że są ruszającymi się w mgnieniu oka „kamiennymi rzeźbami” to za mało). Z perspektywy czasu najbardziej niepokojące wydaje mi się to, że tutaj zabijały swoje ofiary w dosyć… łagodny sposób. To nie był ich pełny potencjał! Pokazały go dopiero w historii, którą zostawiłem na sam koniec…

Czas Aniołów/Ciało i kamień („The Time of Angels”/„Flesh and Stone”)

Właśnie o tej historii mowa! Ten dwuczęściowiec pokazał pełnię potencjału Aniołów – były jeszcze bardziej niebezpieczne i przerażające niż poprzednio! Anioł Bob mnie z nich wszystkich przeraził najbardziej – przemawiał głosem jednej ze swoich ofiar, a umiejętność tę nabył poprzez wykorzystanie fragmentu kory mózgowej nieszczęśnika… Brrrrr… Tutaj Anioły nie były już łagodne – to wygłodniałe bestie, spragnione energii i robiące wszystko, by ją zdobyć. Nie można ich zwalczyć (w konwencjonalny dla ludzkości sposób, rzecz jasna) – pozostawała jedynie ucieczka (a i ona nie gwarantowała sukcesu)…

Pragnę jeszcze dodać, iż wątek z wniknięciem Anioła do wnętrza umysłu Amy za pomocą obrazu był równie mistrzowski. To moja ulubiona historia z tymi „skamielinami” (Anioły na Manhattanie („The Angels Take Manhattan”) nie był aż tak spektakularny, choć przyprawił mnie o łzy), która udowodniła, że Doctor Who świetnie realizuje się w wielu gatunkach.

A jak było u was? Które odcinki naprawdę was przeraziły? Zamierzacie spędzić z nimi Halloween?