10 lat minęło – Bad Wolf

Świat teleturniejów, stagnacja ludzkości i Satelita 5, czyli początek nadejścia wielkiego Złego Wilka.

Nadszedł dwuczęściowy finał sezonu. Jesteśmy rozochoceni niezłymi poprzednimi odcinkami i ogólnie nienajgorszym sezonem. Scenarzystą tej historii jest oczywiście showrunner pierwszej serii Russell T Davies, który popisywał się w niej zarówno odcinkami przeciętnymi, jak i dobrymi. Trudno było więc spodziewać się czegoś konkretnego, a jednak… oczekiwania mimo wszystko były spore. A jaki naprawdę okazał się pierwszy odcinek pierwszego finału po wielkim powrocie Doktora Who? Przekonamy się – oglądamy Bad Wolf.

Epizod zaczyna się interesująco – każde z bohaterów w niewyjaśniony sposób trafia do programów telewizyjnych – Doktor przenosi się do Big Brothera, Rose gra w Najsłabszym Ogniwie, a Jack ląduje w What Not to Wear. Oczywiście wszystko dzieje się w przyszłości, więc prawie wszystko obsługują roboty i androidy, a i zasady są nieco inne niż te znane nam współcześnie. Eliminacja z domu Wielkiego Brata oznacza dezintegrację, podobnie jak zostanie najsłabszym ogniwem. Przeobrażenia wyglądu są natomiast dużo poważniejsze i następują przy użyciu znacznie straszniejszych narzędzi niż współcześnie. Scena przekomiczna, pokazująca też zupełnie różne podejście bohaterów do problemu.

Doktor z dziecinną wręcz radością łamie zasady, bo ma pewność, że nie zostanie poddany dezintegracji. Tak się też dzieje, ale ta radość jak u dziecka, które dostało nową zabawkę jest fantastyczna (Fantastic!). Zupełnie inaczej reaguje Rose, która początkowo śmieje się z uczestników jej gry i ich nerwów, ale po zlikwidowaniu pierwszego z nich staje się znacznie poważniejsza. W efekcie przebiegłej taktyki Roddicka (który trafnie zauważył nierozgarnięcie Rose) dociera do finału i przegrywa go. Już wcześniej uwolnił się Jack, który schował małą broń (wolimy nie wiedzieć gdzie…) i zlikwidował androidy, po czym zbudował sobie dużą broń. Mistrz mechanik, też bym tak chciał potrafić. Nie udaje im się jednak z Doktorem uratować Rose, która zostaje zdezintegrowana.

W międzyczasie dowiedzieliśmy się, że dzieje się to na Satelicie 5, tej samej, którą 100 lat wcześniej Doktor uwolnił spod panowania gorącego potwora po sufitem i bladego Simona Pegga. Wydawało się, że zostawił ją z obietnicą dobrobytu, jednak stało się coś zupełnie innego i znacznie gorszego. Wreszcie też zauważył (choć powinno się to stać wcześniej) podróżujące za nimi dwa słowa. Bad Wolf.

Jednak wściekłość Władcy Czasu była ogromna. Odnalazł i sterroryzował załogę satelity. To przy okazji świetna próbka postaci Doktora, ale też idealna prezentacja talentu Christophera Ecclestona (nie po raz pierwszy) – z radosnego, wołającego o dezintegrację dzieciaka przerodził się w mściciela. Okazuje się ostatecznie, że RTD przygotował dla widza dwie wiadomości, dobrą i złą. Dobra – Rose jednak nie zginęła, zła – przetrzymują ją Dalekowie, którzy stoją za tym jak obecnie działa Satelita 5. Ale Doktor rusza do walki z nową siłą, a Dalekowie panicznie się go boją. Epizod zamyka jeżąca włosy scena, w której tysiące Daleków wrzeszczą „EXTERMINATE” – piorunujące wrażenie.

Pierwsza część historii finałowej pierwszej serii ma wszystko, co trzeba. Jest ciekawa, dynamicznie opowiadana historia. Są płynne przejścia między trojgiem bohaterów, co sprawia, że ich perypetie nie są w stanie nam się znudzić, a jednocześnie nie mamy poczucia porwanej akcji. Widzimy też fabułę opartą na czymś dobrze nam znanym: bardzo popularnych programach telewizyjnych, ale jednak w zupełnie innej, mrocznej osłonie. Mamy dreszczyk emocji i wahania nastrojów. No i, rzecz jasna, są Dalekowie. Krótko mówiąc – wszystko, czego potrzeba do stworzenia świetnego odcinka. Bad Wolf to odcinek, który się ogląda z zapartym tchem i bez zerkania na zegarek. On po prostu leci. I świetnie zapowiada ostateczne zakończenie serii. Z – jak wiadomo – odejściem Christophera Ecclestona (niestety), na które póki co nic nie wskazuje.