Wojna Czasu, frytki i złe wilki

…czyli za co kochamy (lub kochać powinniśmy) Russella T Daviesa.

Powód pierwszy – stworzył New Who od podstaw

Wyobraźcie sobie Whoniwersum bez Stevena Moffata. Ciężko?

Wyobraźcie sobie, że David Tennant nigdy nie został Doktorem. Auć.

Wyobraźcie sobie świat bez Dziewiątego Doktora. Smutny, prawda?

A co z New Who bez Russella T Daviesa… Pustka? Dobre skojarzenie.

Bez niego po 1996 roku nie powstałaby już żadna telewizyjna historia o Doktorze – bez niego prawdopodobnie nie istniałaby ta strona. Gdyby nie on – i teraz robi się naprawdę strasznie – większość z nas nigdy nie dowiedziałaby się, kim jest kosmiczny wariat z budką większą w środku.

Dlaczego? Zacznijmy od początku.

W 2003 roku walijski scenarzysta przedstawia BBC piętnastostronicowy skrypt swojego pomysłu na wznowienie popularnego niegdyś serialu. Serial nie jest emitowany od czternastu lat, część praw należy do amerykańskich stacji, które wraz z BBC wyprodukowały w 1996 roku, wykorzystujący serialowe wątki, telewizyjny film. Film nie był wielkim sukcesem, stacja boi się inwestować w tak niepewne przedsięwzięcie. Rozmowy, z przerwami, trwają już pięć lat. Nasz scenarzysta pisze skrypt i od razu oferuje stacji napisanie pilotażowego odcinka. Wszystko to za darmo oczywiście, bo ów pasjonat jest fanem serialu od kiedy w 1966 roku zobaczył regenerację Pierwszego Doktora w Drugiego. Przekonuje stację, że Doktor będzie „ich najlepszym przyjacielem”. Kilka starych wątków i atrybutów, całkiem nowy serial na miarę XXI wieku. BBC wyraża wreszcie zgodę na nakręcenie trzynastu odcinków. Nowym Doktorem zostaje Christopher Eccleston, a jego towarzyszką – Billie Piper. Wszyscy wiemy, co dzieje się potem. Dziesięć lat po emisji pierwszego z owych trzynastu odcinków, Rose, fani na całym świecie świętują wznowienie ich ukochanego serialu.

Owym walijskim scenarzystą był Russell T Davies i myślę, że w tej chwili wszyscy zgodzą się ze mną, że gdyby nie jego upór i miłość do serialu, nie moglibyśmy teraz czekać na dziewiątą serię. Nie wiem jak Was, ale mnie ta myśl przeraża bardziej niż kamienne anioły.

Powód drugi – stworzył Dziewiątego Doktora

Jedna z najważniejszych rad, jakie można dać początkującemu fanowi serialu, brzmi „nigdy nie opuszczaj Dziewiątki!”. Doktor Christophera Ecclestona jest charyzmatyczny, tajemniczy, kosmiczny, wściekły, przerażający, ale i pełen radości życia. Duża w tym zasługa aktora, ale postać ta nie istniałaby bez wspaniałego scenariusza. Russell T Davies dotrzymał obietnicy danej BBC i stworzył bohatera, z którym rzeczywiście chcemy spędzać jak najwięcej czasu, coraz lepiej go poznając. Może to być niebezpieczna przygoda, ale kto z nas oparłby się radosnemu okrzykowi „biegnij!”? To co, gotowi na najlepsze doświadczenie Waszego życia?

Powód trzeci – stworzył Dziesiątego Doktora

O ile numer dziewiąty okazał się być absolutnie fantastyczny, o tyle Dziesiąty Doktor zdobył dla serialu naprawdę szeroką publiczność. Ale kolejne trzy serie to nie tylko genialna gra i magiczne włosy Davida Tennanta. To także opowieść o kosmicie, który bardzo stara się być przyzwoitym człowiekiem. I o tym, jak trudno być samotnym i ostatnim ze swojej rasy. Ale w tej historii jest także nadzieja i radość podróżowania, i odkrywanie nowych światów, i przyjaźń, i miłość. A wszystko to wplecione we wspaniałe humorystyczne dialogi i niesamowite zwroty akcji. Dzięki, Russell!

Powód czwarty – stworzył wspaniałych towarzyszy

Gdybym miała ocenić, co moim zdaniem Russell robi najlepiej ze wszystkich scenarzystów New Who, powiedziałabym – pisze postacie towarzyszy. I to nie tylko tych najważniejszych we wszechświecie, ale tych jednoodcinkowych, tych, których Doktor chętnie zabrałby na dłuższą przejażdżkę i tych, których ciężko nam było polubić. Wszyscy jednak bez wyjątku mieli ciekawie zarysowane charaktery i – oczywiście – wszyscy byli ważni. Ale przechodząc do konkretów. Russell T Davies stworzył Rose Tyler, która z pracującej w sklepie dziewczyny stała się obrończynią Ziemi. Która była odważna i zazdrosna, wrażliwa i odrobinę samolubna, inteligentna, ale bez perspektyw na lepsze życie, dopóki nie spotkała Doktora. Stworzył Marthę Jones, mądrą, ale nie potrafiącą dostrzec pewnych rzeczy, zakochaną, ale niezależną, dbającą o swoją rodzinę i gotową poświęcić życie dla dobra innych. Stworzył Donnę Noble, głośną i niepewną siebie, walczącą o to, co ważne, najlepszą stażystkę z Chiswick, najlepszą przyjaciółkę Doktora i najważniejszą kobietę we wszechświecie, która była pewna, że nic nie znaczy. A także całą plejadę niezapomnianych bohaterów – Jacka Harknessa (we współpracy ze Stevenem Moffatem, pomysłodawcą był jednak Russell), Mickey’ego, Jackie, Lindę, Harriet Jones, Wilfreda czy Adelaide Brooke, że wspomnę tylko kilkoro moich ulubionych. Prawie każda postać z pierwszych czterech sezonów New Who ma swoją historię, rodzinę, swoje plany, lęki… Nic dziwnego, że tak łatwo nam się z nimi utożsamiać. Może to tylko ja, ale często gdy scenariusz zawodził fabularnie, bohaterowie zdecydowanie ratowali sytuację i dlatego nie potrafię wskazać odcinka, którego nie mogłabym znieść.

Czytaj dalej…