The Pilot: krótka recenzja

Zacznę, jak zaczął sam odcinek: od Bill. Bill, w której zakochałam się właściwie od pierwszego wejrzenia, czyli od zwiastunów i odcinek mnie tylko w tej miłości utwierdził. Spójrzcie na nią: gadatliwa, ciekawska (zarówno w sensie „ciekawa świata”, jak i w sensie „zajrzy za każde tajemnicze drzwi”), nosi kolorowe ubrania, ogląda się za ładnymi dziewczynami, lubi dziwne seriale na Netflixie, nakłada frytki w barze na uniwersytecie – rany, jeszcze nigdy się w tak wielu aspektach z towarzyszką nie utożsamiałam! Podobało mi się też jej podejście do wszystkiego, co się działo: bardzo autentyczne, ludzkie reakcje, mieszanka różnych emocji – strachu, fascynacji, niedowierzania, entuzjazmu; to, jak weszła na pokład statku kosmicznego i zapytała, gdzie jest łazienka (nikt nigdy w filmach tego nie robi!); to, co powiedziała Doktorowi, kiedy próbował wymazać jej pamięć (głośne „uuuuh”, które z siebie wydałam, trwało co najmniej dwie minuty). Trochę mi się też skojarzyła z komiksową towarzyszką Ósmego, Izzy Sinclair, i teraz nie mogę przestać myśleć o tym, co by było, gdyby dziewczyny się spotkały – pewnie by się w sobie zakochały, oglądały razem filmy sci-fi, a Doktor przewracałby oczami, bo by się cały czas przerzucały popkulturowymi aluzjami, których on nie rozumie…

Co do drugiego członka załogi, Nardole’a – jeszcze go nie przekreślam, ale wciąż czekam na obiecany rozwój postaci, bo jak na razie jego rola wydawała się sprowadzać głównie do bilansowania ilości włosów w drużynie oraz lekkiego comic relief. Fakt, miał trochę interakcji z Doktorem, kiedy pomagał mu w zaawansowanych technicznie tajemniczych kosmicznych sprawach albo sprowadzał go do pionu, ale było tego trochę mniej, niż się spodziewałam, a już z Bill ledwie zamienił dwa słowa; ale potencjał wciąż jest. Zresztą i tak się cieszę, bo to pierwszy kosmita w załodze od zdecydowanie zbyt dawna.

Wyraźnie skupiony na wprowadzeniu postaci, The Pilot nie miał zbyt wymyślnej fabuły, ale w sumie mi to nie przeszkadzało, bo sama Bill oraz jej zawiązująca się relacja z Doktorem (która, cóż za miła odmiana, ma całe zero romantycznego podtekstu) była wystarczająco interesująca. Cóż zatem, że przeciwnik był jak zlepek dziesięciu rzeczy, które widziałam już wcześniej: był głównie tłem i narzędziem do posunięcia fabuły do przodu i jako taki spełnił swoją rolę dobrze, a cały motyw z samotnym kosmitą był nawet uroczy. (Na marginesie, ciekawostka: żona Billa Hartnella miała na imię Heather. Nice one, Moffat). Na koniec, oczywiście, jako osoba z natury złośliwa, nie omieszkam wspomnieć, jaką przyjemność sprawiła mi scena z Dalekami i Movellanami: tyle mieliśmy zapowiedzi, teoretyzowaliśmy, kombinowaliśmy – czy w pierwszym odcinku będzie dwóch przeciwników? Czy dostaniemy sequel Destiny of the Daleks? – a to się okazało takie incydentalne i w sumie mało istotne, i tak się przerobiliśmy. Swoją drogą, wolałabym wreszcie być czymś w tym serialu autentycznie zaskoczona, zamiast lekkiego zaskoczenia wynikającego z błędnej interpretacji przecieków i spoilerów, ale cóż, przy obecnej polityce BBC w tej kwestii, raczej się nie zanosi.

(P.S. A Star in Her Eye byłoby zdecydowanie lepszym tytułem, nie dość, że trafniejszym, to jeszcze taką ładną aluzją… Ech).

W ogólnym rozrachunku, moja ocena to: rzetelna robota. Z pewnością nie jeden z najlepszych odcinków, ale też zdecydowanie nie jeden z gorszych i całkowicie satysfakcjonujący jako otwarcie sezonu. I następny też się dobrze zapowiada, więc czekamy…

Mało wam? Zapraszamy do lektury redakcyjnych wrażeń!